اثر نوع تری بر دقت انتقال موقعیت ایمپلنت در قالب‌گیری با تری بسته توسط پلی‌وینیل سایلوکسان

سابقه و هدف: در پروتزهای متکی بر ایمپلنت موفقیت درازمدت درمان به تطابق passive پروتز وابسته است. هدف از این مطالعه، مقایسه دقت انتقال ایمپلنت‌های دندانی با تکنیک قالب‌گیری به روش تری بسته با استفاده از تری پیش‌ساخته فلزی و پلاستیکی و تری اختصاصی به وسیله ماده قالب‌گیری پلی وینیل سایلوکسان بود. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، یک مدل استیل زنگ نزن که 4 ایمپلنت با قطر 4 میلی‌متر در سوراخ‌های تعبیه شده در آن ثابت شده بود تهیه گردید. مجموعاً 30 مدل گچی، 10 عدد برای هر 3 گروه، تعداد ده تری پیش‌ساخته فلزی و ده تری پیش ساخته پلاستیکی یکبار مصرف و نیز ده تری اختصاصی با رزین سخت شونده با نور تهیه گردید. قالب‌گیری به وسیله پلی وینیل سایلوکسان انجام شد. برای قالب‌گیری با تری‌های پیش ساخته از قوام‌های پوتی و light body، به طور همزمان و برای تری‌های اختصاصی از قوام medium body مونوفاز، استفاده گردید. پس از قالب‌گیری و تهیه کست‌های حاصل، اباتمنت‌ها به وسیلهball top screw های مربوطه روی آنالوگ‌ها بسته شدند. با استفاده از دستگاه Coordinate Measuring Machine فواصل مرکز ball top ها از ball top سوم که حکم نقطه مرجع داخلی را داشت، در سه بعد اندازه‌گیری شد. برای قضاوت آماری از آزمون‌های Kolmogorov-smirnov و آنالیز واریانس یک‌طرفه استفاده شد.یافته‌ها: براین اساس در هر ball top بین گروهها اختلاف معنادار آماری مشاهده شد (05/0Pنتیجه‌گیری: ‌تری‌های فلزی به همراه پوتی و واش پلی وینیل سایلوکسان، در روش تری بسته، دقتی مشابه با تری اختصاصی ایجاد می‌کردند. دقت تری پیش ساخته پلاستیکی به طور معنی‌داری از تری اختصاصی و پیش ساخته‌ فلزی کمتر بود.